Żródło: dane producenta

Świeży galangal

Galangal (po tajsku kha, w języku indonezyjskim laos) to roślina z rodziny imbirowatych, której kłącze jest używane jako przyprawa w wielu kuchniach azjatyckich, głównie w tajskiej, indonezyjskiej, malezyjskiej i laotańskiej. Dwa główne gatunki, które są wykorzystywane w potrawach to Alpina officinarum (po angielsku greater galangal, w Polsce znany jako Alpina lekarska lub galangal mniejszy) i Alpina galangan (angielska nazwa lesser galangal, polskie nazwy – galangal mniejszy, gałgant chiński lub dziki kardamon). Istnieje też odmiana Kaempferia galanga, zwana też kencur.

W kuchni tajskiej wykorzystywana jest Alpina officinarum, która jest większa, jaśniejsza i subtelniejsza w aromacie oraz nieco mniej ostra od pozostałych. Przyprawa ta jest tak ważna dla tajskiego sposobu gotowania jak imbir dla kuchni chińskiej.

Galangal jest często mylony z imbirem, ale obie przyprawy różnią się między sobą. Galangal jest ostrzejszy, bardziej pieprzowy i korzenny w smaku, ma też lekko wyczuwalny cytrusowy zapach. Jego kłącze jest też o wiele twardsze i ma inną barwę.

Galangal jest ceniony nie tylko w kuchni, ma też właściwości zdrowotne. Powszechnie używa się jako środek przeciw chorobie lokomocyjnej oraz w zaburzeniach żołądkowych i przy kłopotach z trawieniem. Posiada właściwości psychoaktywne, pomaga zwalczyć uczucie zmęczenia i rozjaśnia umysł, zauważono też jego działanie relaksacyjne. Niektórzy naukowcy uważają, że przeciwdziała rakowi - wzmacnia siły obronne organizmu, jednocześnie osłabiając komórki nowotworowe. Przez Arabów używany jest do warzenia piwa oraz w przemyśle perfumeryjnym.

W kuchni tajskiej młody galangal o kremowej skórce z różowymi kiełkami jest stosowany jako przyprawa do zup, natomiast starszy w kolorze musztardowo-złotym i o mocniejszym i bardziej pieprzowym smaku jest składnikiem past curry. Galangal lepiej usunąć z dania przed jego podaniem, gdyż jest zbyt twardy i w większości przypadków nie nadaje się do jedzenia. Najbardziej znaną tajską potrawą z użyciem galangalu jest zupa Tom Yum. Suszony galangal ma nieco bardziej piżmowy i korzenny smak niż świeże kłącze. Bardzo dobrze można go wykorzystać do przyrządzania zup i sosów na bazie mleczka kokosowego oraz w pikantnych mięsnych sałatkach typu lahb, pochodzących z północno–wschodniego rejonu Tajlandii. Sałatki te wymagają pieczonego galangalu jako dodatku, a łatwiej piecze się suszone kawałki.

Galngal znano i używano w średniowiecznej Europie, przypisywano mu magiczne moce. Był środkiem, który chronił od zła i wzmacniał siły witalne mężczyzn. Stosowano go jako afrodyzjak. W Polsce zdobył popularność dzięki Tatarom, którzy używali go do herbaty. Wykorzystywano go głównie jako dodatek do nalewek. Nawet obecnie wyciąg z tego kłącza znajduje się w jednej z bardziej znanych polskich wódek – Żołądkowej Gorzkiej.

W późniejszych wiekach popularność galangalu w Europie zmalała, prawdopodobnie dlatego, że zaczęto cenić łagodniejszą kuchnię. Być może z uwagi na rosnące zainteresowanie tajskim sposobem gotowania ta cenna roślina odzyska dawną sławę.